Michał Wieruszewski (ur. 26 września 1895 w Luborzycy, zm. 4 kwietnia 1959 w Koszalinie) – kapitan rezerwy piechoty Wojska Polskiego.
Urodził się Luborzycy w zaborze rosyjskim. Był synem Stanisława i Apolonii z d. Egielman. W 1911 r. został członkiem pierwszej drużyny tajnego skautingu. Należał do drużyny im. Dionizego Czachowskiego w Będzinie (Zagłębie Dąbrowskie).
3 sierpnia 1914 został powołany jako członek „Zarzewia” do strzelecko-drużyniackiego oddziału sformowanego przez Józefa Piłsudskiego na krakowskich Oleandrach pod nazwą Pierwszej Kompanii Kadrowej.
W dniach 22–25 grudnia 1914 r., miała miejsce krwawa bitwa pod Łowczówkiem. Wieruszewski był jednym z 342 rannych, trafił go odłamek pocisku artyleryjskiego, był ranny w obie nogi. Był jednym z sześciu uczestników bitwy odznaczonych złotym Medalem Waleczności. Wiosną 1917 był oddelegowany z 5 pp do Krajowego Inspektoratu Zaciągu do Wojska Polskiego. 9 lipca 1917 r. odmówił złożenia przysięgi Niemcom. Jako oficer, po odmowie złożenia przysięgi został internowany w Beniaminiowie. W obozie internowania przebywał do 21 marca 1918 roku, a następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Dąbrowy Górniczej.
1 listopada 1918 roku wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego, brał aktywny udział w rozbrajaniu niemieckich oddziałów. W związku z trwającymi wojnami o granice Rzeczypospolitej, 1 września 1919 roku wrócił do służby czynnej, do 11 pułku piechoty. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył początkowo w 204 pułku piechoty, następnie w 2 pułku Strzelców Podhalańskich. Był ranny; po kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu ponownie w 11 pp. Awansowany do stopnia kapitana 10 listopada 1920 roku. Później został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwowych piechoty.
Po zakończeniu walk o niepodległość i granice Rzeczypospolitej, jako osadnik wojskowy osiadł w Obuchowiczach koło Grodna i 1 lipca 1922 roku podjął pracę nauczyciela. Był kierownikiem szkoły powszechnej w Żytomli koło Grodna, a listopadzie tego roku, po skończeniu kursu pedagogicznego, został kierownikiem Szkoły Powszechnej Nr 2 w Grodnie. W latach następnych kierował szkołami powszechnymi na Grodzieńszczyźnie – w Mieszetnikach, Jarmoliczach, szkole powszechnej nr 7 w Grodnie. Ożenił się z Janiną z d. Modrzewską. W 1924 r. urodził się pierwszy syn – Włodzimierz, w 1925 – Jerzy, w 1929 r., córka Barbara, w 1938 r. syn Maciej.
Trafił do Armii Andersa. Jednakże ze względu na stan zdrowia nie został wysłany do walk, lecz na placówkę do Ugandy we wschodniej Afryce. Tam uczył do 1947 r. matematyki w Państwowym Liceum i Gimnazjum w Masindi. W 1947
W 1947 roku z Londynu wrócił do Polski. Był wycieńczony przebytą w tropikach malarią. Skierowali się już nie do Grodna, które stało się częścią ZSRR, ale do Koszalina, gdzie mieszkała ich rodzina. Został dyrektorem technikum w Koszalinie, gdzie do dziś na stronie internetowej szkoły wspomina się jako jednego z jego założycieli. Za działalność pedagogiczną został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Długoletni członek Związku Nauczycielstwa Polskiego. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie w kwaterze P1, rząd 8, miejsce 5.
ŹRÓDŁO – WIKIPEDIA.
